Sevileri Rehin Almayın Öldürün

Sen aksayan gecenin kollarına giriyorsun,

Kollarına yalnız,  koynu değil.

Gecenin gözlerinden öpüyorsun sonra,

Gözlerinden, boynu değil.

Görece namuslu bir işgal düzenliyorsunuz.

Kirpiklerimi sulara indirince lütfen,

Sevileri rehin almayın, öldürün!

Sıradaki güneş doğmasın,

Çıkarken ışıkları söndürün.

Şiirlerimi Hiç

Denizlere çıkan bir sokak bulacaktım yüzünde.

Çok arardım, belki kayıp olurdum, belki vururdular.

Eylül pazarlarının son ertesinde çünkü

İnsanlar deniz kokusunu unuttular.

Benim bu niyetim fena bir şeydi.

Canım fikrim, ağır suçum benim.

Böyle çekirdeksiz, kabuksuz acılardan,

Fena bir şeydi kışın tomurcuklanmak.

Denizlere çıkmaz sokaklarda seni kaybettim.

Mümkün değildi bir karanlıktan ötekine aklanmak.

Bir boyun düşün ki, temelli arsızca uzamasın fakat,

Dokuz yerinden vurulsun geceyle bir,

Görüş mesafesinde duyulsun memleket hasreti,

Çatısız damlardan uçurulsun türküsü,

İnceldiği yerden kopmanın o rezil korkusu...

Mümkün değil bir gurbetten ötekine saklanmak.

Kedilere anlatacağım her şeyi,

Çok uzak bir akşamın şahitliğinde ben:

Nasıldır suç, neyin cezasıdır yasaklanmak.

Kar tanelerini şiir diye yazacağım dudaklarına.

Taptaze sabahlar solumanın rehavetinde belki sen,

Şiirlerimi hiç okumayacaksın…

Adı Güvercin

Sen trenler gibi şehrin varoşlarından geçmişsin,

Gecikmeni anlıyorum.

Gece kondular görmüşün, gündüz göçmüşler.

Çatlak dudaklarının arasından betonlar, tükürmüşler.

Kaldırım taşlarının arasından bir yasemin,

Doğru yerde fakat yanlış zamanda çıktığına emin.

Sen, trenler gibi şehrin varoşlarından geçmişsin,

Gecikmeni  anlıyorum.

Bana gelince, köşeden dönecektin, yapmadın.

Pencerelerime oysa ben karanlıklar koyuyorum.

Peşimsıra şeytanlar kovuyorum kapımdan.

Dilimde hep mutluluğa ramak tadı,

Hiçbir kuralı çiğnemeden yutmuyorum.

Beni görünce yüzünü dönecektin,

Allah’a sığınacaktın, yapmadın.

Bir daha eski tanrılara tapmadın.

Anlıyorum.

Şimdi korku kadar faydam yok ecele.

Kime ne türkü söylesem, yakıyorum.

Kalbimi boş kovalar gibi kuyulara salıyorum.

Güvercinler tutuyorum,

Hep bir uçtu uçacak korkusu,

Güneşi batarken selamlamaktan,

Gölgemizi eskittik doğrusu.

Göz kapaklarını üstüme örtmeden uyuyamıyorum,

Uyuyamıyorum.

Bana güzel bir bahçe bul,

Işık alsın, su getir.

Toprak olmadan  yapamıyorum.

On gece hayalini kuruyor,

Bir gece rüyasını görüyorum,

Bitene kadar yanımda dur.

Sonra çiçekler ve ellerimi uzatıyorum.

Benim için uyanmak budur.

Ök.

Seni bir rüya görmüş uykumun açıklarında dün,

Üşümüş, uzak, yalnız ve yabancı.

Gurbetindeymişsin gibi bir sözcüğün

Şakaklarına köprüler kuran sancı

Hangi sebepten öldürdüyse seni

Gittiğin yerde intihara acı.

Ağrısız

Bir ara avuçlarımız öksürmüştü.
Ağzımızı ellerimize tutmuştuk
Acılarımızı yiyerek edinmiş.
Beğenmemiş kusmuştuk.
Yalnızlık bir o kadardı.
Mısraın sonunda kırık bir nokta.
Yalnızlık ne kadardı?
Fazla ödemiş, üstünü unutmuştuk.

Eskiden buralar hep şiirdi.
Gecenin bir vakti, akşamüstleri yahut kuşluk,
Baştan aşağı bir ihtiyar, bir kadın, bir çocuk.
Yuvarlanırdı üstümüzde, çok yokuştuk.
Allahına kadar inanç, allahına kadar ama.
Gerisine karışmıyorduk.