Denizlere çıkan bir sokak bulacaktım yüzünde.
Çok arardım, belki kayıp olurdum, belki vururdular.
Eylül pazarlarının son ertesinde çünkü
İnsanlar deniz kokusunu unuttular.
Benim bu niyetim fena bir şeydi.
Canım fikrim, ağır suçum benim.
Böyle çekirdeksiz, kabuksuz acılardan,
Fena bir şeydi kışın tomurcuklanmak.
Denizlere çıkmaz sokaklarda seni kaybettim.
Mümkün değildi bir karanlıktan ötekine aklanmak.
Bir boyun düşün ki, temelli arsızca uzamasın fakat,
Dokuz yerinden vurulsun geceyle bir,
Görüş mesafesinde duyulsun memleket hasreti,
Çatısız damlardan uçurulsun türküsü,
İnceldiği yerden kopmanın o rezil korkusu...
Mümkün değil bir gurbetten ötekine saklanmak.
Kedilere anlatacağım her şeyi,
Çok uzak bir akşamın şahitliğinde ben:
Nasıldır suç, neyin cezasıdır yasaklanmak.
Kar tanelerini şiir diye yazacağım dudaklarına.
Taptaze sabahlar solumanın rehavetinde belki sen,
Şiirlerimi hiç okumayacaksın…
